Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!
Το αστείο είναι ότι τόσο ο Ξενίδης όσο και ο Ουστίνοφ δεν ανταποκρίνονταν σε αυτό που οι συγγραφείς παρουσίαζαν ως Μπέκα ή Πουαρό.
Ο Μπέκας του Γιάννη Μαρή είναι ένας κοντόχοντρος ανθρωπάκος, με παλαιϊκό κοστούμι, ύφος "νυσταγμένου γάτου" και σουλούπι "συνοικιακού μπακάλη". Σε στιγμές δράσης όμως κινείται αστραπιαία κι ενίοτε αντιμετωπίζει "σκληρά" τους υπόπτους. Δεν τρέφει καμία συμπάθεια στους κοσμικούς κύκλους και σ' αυτούς που συχνάζουν εκεί, κάτι που του στοιχίζει την συγκαταβατική δυσφορία του διευθυντή του που μοιάζει με "διπλωμάτη" και τρέμει κάθε φορά που ο Μπέκας "παρενοχλεί" με τις ερωτήσεις του την καλή κοινωνία.
Σ' αυτή την περιγραφή ο ήπιος, διακριτικός κι ευγενής Ξενίδης, που έστεκε εντυπωσιασμένος μπροστά στην κυρία Κώνστα ή στην κυρία Μοράλες, δεν "κολλάει". Ωστόσο όλοι τον λατρέψαμε ως Μπέκα. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, ίσως με λίγα χρονάκια περισσότερο, φαντάζει πιο ιδανικός. Κι όμως ... Κάτι δεν έδεσε στην συνταγή.
Αντίστοιχα ο Πουαρό είναι νευρώδης, ευέξαπτος, με μεγάλη αυταρέσκεια και αυτοπεποίθηση. Πάλι ο Ουστίνοφ μου έμοιαζε πολύ πιο υπομονετικός και χαμηλών τόνων σε σχέση με αυτό που είχε η Αγκάθα Κρίσι στον νου της. Ο Άλμπερτ Φίνει του "Όριαντ Εξπρές" προσέγγισε καλύτερα το λογοτεχνικό πρότυπο αλλά εγώ δεν αλλάζω τον νωχελικό Ουστίνοφ με τίποτα!
(να πω ότι ούτε εγώ γνωρίζω σειρά με τον Ξενίδη με τον τίτλο "Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα". Νομίζω ότι "ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα" ήταν η πρώτη φορά που τον είδαμε ως Μπέκα στις οθόνες μας)