'Ο,τι και να πω είναι λίγο για αυτή την αριστουργηματική ταινία, ορόσημο στον παγκόσμιο κινηματογράφο!
Ίσως η κορυφαία ταινία κινουμένων σχεδίων (και όχι 3D animation) που έγινε ποτέ. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει από τις άλλες δεν είναι μόνο το καλοδουλεμένο σκίτσο, αλλά το περιεχόμενό της και το σάουντρακ της.
Τη θυμάμαι από 5 χρονών που την είχα δει με το που πρωτοκυκλοφόρησε σε βιντεοκασέτα. Θυμάμαι το παιχνίδι στο Sega Game Gear που είχε και τα κομμάτια της ταινίας σε διασκευή. Θυμάμαι τις σοκολάτες Disney της Nestle με τη λευκή σοκολάτα στη μέση με τους ήρωες της ταινίας. Γενικά την εποχή που βγήκε υπήρξε μια σχετική φρενίτιδα τόσο από άποψης merchandising, όσο και από το γεγονός ότι ήταν εξαιρετικά δημοφιλής σε παιδιά και σινεφίλ. Κυριολεκτικά σημάδεψε τη γενιά των 90's και καμαρώνω που τουλάχιστον έχουμε τέτοια παιδικά να θυμόμαστε.
Σαν θεματολογία η ταινία ξεφεύγει λίγο από το "παιδικό", "παραμυθικό" στοιχείο και περνά σε κάτι πιο "ενήλικο", το πώς διαχειρίζεται ένα άτομο το θάνατο και την κληρονομιά που του δίνεται (υλική και πνευματική). Είναι μια τραγική ιστορία που παρουσιάζει τον κύκλο της ζωής και του θανάτου και το πώς τα άτομα ζουν μέσα σε αυτό τον κύκλο, πως μπορούν να αλλάξουν τα πράματα και πώς ανοίγει και κλείνει ο κύκλος της ζωής, και οι περαιτέρω κύκλοι μέσα σε αυτόν. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για προβληματισμό αυτή η ταινία, ειδικά για μικρά παιδιά, καθώς τα εντάσσει σε πιο φιλοσοφικά ζητήματα ως προς το ποιοί είμαστε και πώς ζούμε, τι είναι θάνατος και τι ζωή.
Βέβαια, η ταινία έχει εξίσου ενδιαφέρον και για ενήλικες, και είναι από τις περιπτώσεις καλοδουλεμένου "unisex" σεναρίου, που βλέπεται ευχάριστα και από ενήλικες χωρίς να θεωρείται πληκτικό.
Πέρσι τον Οκτώβριο (2011) είχε επαναπροβληθεί στους ελληνικούς κινηματογράφους σε 3D. Η μετατροπή ήταν εξαιρετική και πολύ πετυχημένη, ενώ είχαν κάνει και κάποιες διορθώσεις στους χρωματισμούς και τα χρώματα ήταν πολύ πιο ζωηρά. Πήγα και το είδα. Ήταν η πρώτη φορά που το είδα στον κινηματογράφο. Ήταν για μένα μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία και δε θα ξεχάσω το πόσο έκλαψα κατά τη διάρκεια της ταινίας, είτε από αναμνήσεις, είτε λόγω της πλοκής. Γενικότερα η ταινία έχει μια δυναμική και έχει το "φαινόμενο του Τιτανικού", οπού μερικές φορές δε μπορείς να μην κλάψεις!
Ενδεικτικό της επιτυχίας της ταινίας είναι και τα δύο όσκαρ που κέρδισε, το ένα για τη μουσική της επένδυση και το άλλο για το κομμάτι Can You Feel The Love Tonight, όπως και το γεγονός ότι το βασισμένο στην ταινία μιούζικαλ του Μπρόντγουεη είναι το μιούζικαλ με τις μεγαλύτερες εισπράξεις στο Μπρόντγουεη.
η εκπληκτική έναρξη της ταινίας με το κομμάτι Circle of life...
[edit] Αυτό το βίντεο διαθέτει περιεχόμενο από το χρήστη UMG, ο οποίος το έχει αποκλείσει για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων [edit]
...και το οσκαρικό Can You Feel The Love Tonight.
[edit] Αυτό το βίντεο διαθέτει περιεχόμενο από το χρήστη UMG, ο οποίος το έχει αποκλείσει για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων [edit]
Πάντως η ελληνική μεταγλώττιση είναι υπέροχη, ειδικά η φωνή του Μουφάσα, που τον μεταγλωττίζει ο Κώστας Καστανάς... Και στο κομμάτι Can You Feel The Love Tonight έχει αλλάξει κάπως στην ελληνική μεταγλώττιση ο "τονισμός", αλλά αυτό το χορωδιακό ύφος στο ρεφρέν, το οποίο δεν υπάρχει στην αγγλική έκδοση, πραγματικά είναι εξαιρετικό!
